Najpiękniejsze wiersze o zimie dla dzieci – utwory o śniegu i mrozie
Wiersze o zimie poruszają tematykę, która zainteresuje nie tylko najmłodszych, ale i dorosłych. Zima to bardzo wdzięczna pora roku. Śnieg pokrywający drzewa i dachy, mróz malujący wzory na szybach – wszystko to tworzy urokliwy obraz, który inspiruje i daje natchnienie. Zimowy krajobraz ma w sobie coś baśniowego i choć jest surowy, to skrywa w sobie niewypowiedziane piękno. Nie dziwi zatem, że motyw zimy pojawia się w lirykach wielu twórców – zarówno tych znanych na całym świecie, jak i nieznanych. Prezentujemy najpiękniejsze wiersze o zimie – znanych poetów, dla dzieci i dla dorosłych.
Najpiękniejsze wiersze o zimie dla dzieci
Zima jest najbardziej dosadnym wyrazem sił przyrody. Jest surowa, ale jednocześnie piękna. Niebezpieczna, ale ujmująca. Wiersze o zimie znanych poetów to doskonały sposób na spędzenie długich wieczorów.
"W moim parku, pokrytym śnieżnym zimowym kwieciem,
Przyjdziesz wśród ciszy nocy księżycowej
I wtedy z wielkich płatów śniegu splecię
Wieńce na nasze zamyślone głowy;
A gdy mi duszę wzbogacisz miłością,
Pójdziemy błądzić gdzieś wśród sennych zaciszy,
Gdzieś w oszronione srebrzyście zatoki,
Gdzie w lodach płoną tęczowe światełka,
Gdzie sercem spokój owładają głęboko,
Gdzie dusza nigdy płaczem smutku nie łka.
Wiem, że niepróżno patrzę w dal oczyma,
Bo ty musisz, jasna i świetlista,
A przyjdziesz zimą, boś niepokalana,
A taka czysta i biała jak zima.
Po mlecznej drodze gwieździstego obłoku,
Który mróz rozsiał diamentów iskier,
Po śnieżnej równi rozrzutnej prawicą,
Przyjdziesz z oddali, cicho i powoli.
Aleją białą, ośnieżoną biegną
Jodły, zielone młode, rząd podwójny:
Każdej gałęzi wachlarz wonny, świeży
Obarczony śniegów osiadłych puchem bujnym:
Czekają jodły dziewicze i młode,
Miłości mojej trzymając białe kwiaty,
By za twoją czystość, za twoją urodę
Rozsiać je od twoich stóp w hołdzie, na twoją chwałę.
Mróz, biały ojciec zimy, starzec siwy,
Skrada się w sioło przez śnieżne pola,
Podchodzi cicho pod uśpione chaty
I maluje okna srebrnym szronem…
A ludzie rano na okna spoglądają,
Gdzie zaklęte kwiaty w srebrze się świecą…" – Leopold Staff – “Zimowy, biały sen”
Krótki wiersz o zimie dla dzieci
Zima od zawsze inspiruje wielkich twórców. Jan Brzechwa także uległ urokowi tej pory roku.
"Niebo błękitniało, niebo owdowiało,
Owdowiały błękit białym śniegiem spadł,
Co się nagle stało, że tak biało, biało,
Pod nogami moimi zaszeleścił świat?
Włożę lisią czapkę, przypnę lisi ogon,
Zmylę wszystkie ślady, zmiotę śnieżny kurz,
Pójdę sobie drogą, pójdę samotny,
I do ciebie nigdy nie wrócę już." – Jan Brzechwa – “Zima”
Idzie zima – wierszyk o zimie dla dzieci
Wiersze o zimie są doceniane przez dorosłych czytelników, ale nie tylko. Również małe miłośniki poezji i zimy znajdą coś dla siebie w repertuarze wielkich twórców.
"Jedzie pani Zima,
na koniku białym,
spotkały ją dzieci,
pięknie powitały:
– Droga pani Zimo,
sypnij dużo śniegu,
żeby nam saneczki
nie ustały w biegu." – Autor nieznany – “Jedzie zima”
Wierszyki o zimie – krótki wiersz o śniegu
Na temat zimy można napisać wiele długich utworów, ale wielcy poeci potrafią ująć jej piękno w kilku dobrze dobranych słowach.
"Hu! Hu! Ha! Nasza zima zła!
Szczypie w nosy, szczypie w uszy
Mroźnym śniegiem w oczy prószy,
Wichrem w pola gna!
Nasza zima zła!
Hu! Hu! Ha! Nasza zima zła!
Płachta na niej długa, biała,
W ręku gałąź oszroniała,
A na plecach drwa…
Nasza zima zła!
Hu! Hu! Ha! Nasza zima zła!
A my jej się nie boimy,
Dalej śnieżkiem w plecy zimy,
Niech ma pamiątkę!
Nasza zima zła!" – Maria Konopnicka – “Zła zima”
Szymborska – wiersze o zimie, wiersz o tematyce zimowej
Na piękno zimy nie pozostawała obojętna także Wisława Szymborska. Nasza noblistka potrafiła niezwykle trafnie opisywać otaczający ją świat, choć w przypadku jej twórczości zima stanowiła tło dla zupełnie innej tematyki.
"Do pensjonatu w górach jeździłby,
Na obiad do jadalni schodziłby,
Na cztery świerki z gałęzi na gałąź,
Nie otrząsając z nich świeżego śniegu,
Za stolikiem pod oknem patrzyłby.
Z brodą przyciętą w czubek,
Łysawy, siwiejący, w okularach,
O pogrubiałych i znużonych rysach twarzy,
Z brodawką na policzku i fałdzistym czołem,
Jakby anielski marmur oblepiła ludzka glina –
A kiedy to się stało, sam nie wiedziałby,
Bo przecież nie gwałtownie, ale stopniowo
Zwyżkuje cena za to, że się nie umarło wcześniej
I również on by tę cenę płacił.
O chrząstce ucha ledwie draśniętej pociskiem
– gdy głowa uchyliła się w ostatniej chwili –
“cholerne miałem szczęście” mawiałby.
Czekając aż podadzą rosół z makaronem
Dziennik z bieżącą datą czytałby,
Wielkie tytuły, ogłoszenia drobne,
Albo bębnił palcami po białym obrusie,
A miałby używane od dawna dłonie
O spierzchłej skórze i wypukłych żyłach.
Czasami ktoś od progu wołałby:
“Panie Baczyński, telefon do pana”
I nic dziwnego w tym nie byłoby,
Że to on i że wstaje obciągając sweter
I bez pośpiechu rusza w stronę drzwi.
Rozmowy na widok ten nie przerywały,
W pół gestu i w pół tchu nie zastygały,
Bo to zwykłe zdarzenie, a szkoda, a szkoda,
Jako zwykłe zdarzenie traktowane byłoby." – Wisława Szymborska – “W biały dzień”
Wiersze o zimie w górach
Czym kojarzy nam się zima? Oczywiście, że z górami. To właśnie ośnieżone szczyty tworzą najpiękniejszy z krajobrazów, na który nikt nie może pozostać obojętny.
"Góry rozświetlone światłem księżyca
Rosną jakby na powierzchni blasku
Bezmierna przestrzeń niebo przenika
I śnieg jest jakby zielony piasek.
Na szczytach świerki z ciemnego tuszu
Czarne, wycięte w ksieżycowej tarczy
Stoją w płonącym światła pióropuszu
Jak w aureoli naokoło głowy.
Świat jest jak z tysiąca jednej nocy
Pełen przygód, snów, marzeń i tajemnic,
Piękno wznosi się w gwiezdnych migotach,
Jest on miejscem dla kochanków i poetów." – Kazimierz Wierzyński – “Zima zakopiańska”
Fraszka o zimie
Motyw zimy, podobnie jak innych pór roku, pojawia się w wielu wierszach, ale nie tylko. Srogi mróz i śnieg inspirował także twórców fraszek, również tych dla dzieci.
"Wiosna
Weź mnie babuniu za rączkę,
razem pójdziemy na łączkę,
tam pięknie pachną kwiatki,
złapię motylka do siatki,
a w barwnych jego skrzydełkach,
słoneczko zalśni jak w szkiełkach.
Lato
Nad morze babciu pójdziemy,
zamki z piasku zbudujemy,
muszelkami je ozdobię,
wszystko podaruję tobie.
Gdy się w morzu wykąpiemy,
dalej bawić się będziemy.
Jesień
Wyjdźmy babciu na spacerek,
do parku, później na skwerek.
Zbiorę kasztany, patyki,
zrobimy śmieszne ludziki.
A z listków złoto-czerwonych,
bukiet będzie wymarzony.
Zima
Babciu załóż mi kurteczkę,
i szaliczek, ten w krateczkę.
Będę lepiła bałwanka,
i posadzę go na sankach.
Zjedziemy z wysokiej górki,
aż szalik poleci w chmurki!" – Urszula Kowalska – “Cztery pory roku"
